آقا مهدی...

 

 

قسمتی از وصیت نامه آقا مهدی حاج رضایی :

خدایا!! چه زیبا ودل آرامى !! بیشتر در راه تو پیش مى رود دل باخته تو مى شود . !! دلباخته وعاشق شهادت در راه توام ودلم مى خواهد تورا با شهادتم ملاقات کنم . اما خداوند ا مرا لحظه اى به ملاقات بخوان خدایا یاران ما رفته اند همه شان با خدایشان وامام زمانشان پیمان بسته بودند که امام امت را تنها نگذارند معبودا عزیزان ما وعاشقان راه خود را بر این پیمان همچنان پایدار دار. . 

خدایا!! ایمان به شهادت دارم به شهادتى که در راه توست خدایا دوست دارم اگر سعادتى شد وکشته شدم دوباره زنده بشوم باز کشته شوم ودوباره زنده شوم واین عمل تکرار شود تا چشمانم به حکومتى که تو وعده داده اى بر مستضعفین جهان روشن شود .

این اسلام ومکتب وقرآن را بدون ولایت فقیه اصولا نمى توان صحیح شمرد وباید اعتراف کرد که اگر حرکت امام وولایت فقیه او وامت با هم هماهنگ وهمگام نباشند در بقاى این مکتب انحراف به وجود مى آید واین مطلب را مى توان در قبل از انقلاب اثبات کرد آرى ماکه اسلام را براى خود انتخاب کرده ایم . با ید مسئولیت پذیر نیز باشیم ودر برابر مسئولیتى که داریم خود را جدا موظف به اجرا بدانیم واز سستى وسهل انگارى در مسئولیت خود پرهیز نماییم زیرا در پیشگاه خداوند بارى تعالى مجرم شناخته مى شویم اما مسولیت ما باید رابطه با خدا باشد چرا چون دنیا دنیایى نیست دنیاى مادى است ، تنها معنویت است که در دنیا ارزش دارد ودنیا در حقیقت آزمایشگاهى است براى انسانهایى که در روى آن زندگى مى کنند ...

واشتباه مى کنند آنها که فکر مى کنند دنیا محل خوشگذرانى است پس زندگى براى ما مطرح نیست آنچه مطرح است هدف ما مى باشد وهدف ما الله وبازگشت به سوى اوست چرا که قرآن نیز مى فرماید: ( انا لله وانا الیه راجعون ) همانا ما از خداییم وهمگى به سوى او باز مى گردیم .

پس خدایا ما آماده مرگ وبازگشت به توایم پس به ما توانایى ده تا بتوانیم مرگ را آغاز زندگى است هر چه زودتر براى خود بر گزینیم ...

 

دل نوشت :

_{ای کاش...}

باز معلمی بود و انشایی میخواست...

"روزگار خود را چگونه میگذرانید"؟

تا چند صفحه ای برایش درددل کنم...

روزگارم بی مشهد الرضا...

 

تقدیم اولین شهید جبهه انقلاب وفرهنگ در سال 93

مســـئولان محـــترم عـــلی امــروز آرام خــوابیـــد ؛ آرام بـخــوابیــد ...

 

 

شهادت طلبه شهیدخلیلی، بار دیگر نشان داد که مردم از مسئولان پرمدعا در عمل به منویات ولایت پیشقدم هستند و در زمانی که برخی ها تنها به فکر نگارش مرقومه و برقراری تماس تلفنی جهت عرض تبریک به بزرگترها و خوشگذرانی در شمال و سپس کیش به سر می برند، این نیروهای انقلابی هستند که در میدان عمل، با تقدیم جان خود نشان می دهند که فرهنگ از اقتصاد مهمتر است و عزم ملی خود را در اجرای نقشه راه سال، به تصویر می کشند.
علی خلیلی به آرزویش رسید و مویه کردن برای امثال او، تنها از سر جاماندن از مسیر شهادت است اما ابراز تاسف برای آنانی که کرسی های قدرت را با انواع شعارهای پرطمطراق به چنگ آورده اند، پیامی است که باید به گوش حضرات برسد.
شهادت علی خلیلی پیغامی بود برای امثال علی جنتی، وزیر فرهنگ(!) و ارشاد(!) دولت یازدهم، که در نشست خبری خود با خبرنگاران در 21 اسفند 1392 به صراحت اعتراف کرده بود: "در یکی از ملاقات‌ها که با رهبر انقلاب داشتم به ایشان گفتم که نه وزرای قبلی ارشاد توانستند تمام انتظارات شما درباره فرهنگ را برآورده کنند و نه من می‌توانم این کار را انجام دهم"!
علی خلیلی به امثال علی جنتی پیغام می دهند که اگر شماها نمی توانید، اما ما می توانیم! ما می توانیم حتی با جان خود انتظارات و اشارات ولی امر را لبیک بگوییم.
باید به مسئولان فرهنگی یادآور شد که حضرت امام خامنه ای پیرامون مقوله فرهنگ فرموده اند: "فرهنگ، این همان چیزی است که حاضرم بخاطرش جانم را فدا کنم"؛ و این یعنی مسایل فرهنگی، به اندازه مسایل نظامی و بلکه بیشتر از آن، اهمیت دارند و سرداران و مسئولان فرهنگی اگر مرد جان دادن در این عرصه مقدس نیستند، باید بروند و کنج خلوت و انزوا برای خود فراهم آورند.

 

خون دل نوشت باشد سخنی از امام خمینی (ره):

مملکت اسلامی عار است که دستش را دراز کند طرف آمریکا، که شما نان ما را بدهید...