پایی که جاماند ...
ﻣﻦ ﺍﺳﯿﺮ ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺷﻬﯿﺪﯼ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﺧﻨﺪﻕ، ﻣﺮﺩﮎ
ﺑﻌﺜﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﯿﻠﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﭘﺮﭼﻢ ﻋﺮﺍﻕ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺁﻥ
ﺷﻬﯿﺪ ﮐﻪ…
ﺳﯿﺪﻧﺎﺻﺮ ﺣﺴﯿﻨﯽﭘﻮﺭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺩﻝ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﯿﺪ، ﺣﺘﯽ ﺍﺳﻤﺶ
ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻩ ﺩﺭ «ﭘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ !« ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ
ﮐﻦ ﮐﻪ ﺷﻬﯿﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ، ﺣﺘﯽ ﺍﺳﻤﺶ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ !
ﺭﻭﺿﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺷﻬﯿﺪ ﻣﻤﻠﮑﺘﺖ،
ﺑﺸﻮﺩ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺩﺷﻤﻦ، ﻣﺤﻞ ﻧﺼﺐ ﭘﺮﭼﻢ ﺩﺷﻤﻦ !
ﺩﻣﺖ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﮔﺮﻡ ﺳﯿﺪﻧﺎﺻﺮ ﺣﺴﯿﻨﯽﭘﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﯾﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺎﻕ ﭘﺎ
، ﺑﺎ ﻣﭻ ﭘﺎﯾﯽ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ،
ﺑﺎ ﺑﺪﻧﯽ ﺩﺭﺏ ﻭ ﺩﺍﻏﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ، ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮﺭﺩﯼ ﻭ ﮐﺸﺎﻥ ﮐﺸﺎﻥ،
ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﺎﻥ، ﺑﯽﻫﻮﺵ، ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺁﻥ ﻣﯿﻠﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ
ﺷﻬﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪﺍﯼ، ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﯼ…
ﺍﺣﺴﻨﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮﺗﺖ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩ !
ﻣﯽﺩﺍﻧﯽ ! ﭘﺎﯼ ﺁﺩﻡ، ﭼﻨﺪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺁﻧﻄﺮﻓﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﮐﺮﺑﻼ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ،
ﻃﻮﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ، ﺍﯾﻦ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺑﯽﺗﺪﺑﯿﺮﯼ ﺁﺷﮑﺎﺭ، ﻋﻘﻞﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﮐﻔﺮﺳﺘﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺎ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ،
ﭘﺮﭼﻢ ﺍﺟﻨﺒﯽ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﻗﻔﺴﻪ
ﺳﯿﻨﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻫﺴﺘﻪﺍﯼ ﮐﺸﻮﺭ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ! ﺍﯾﻦ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ !
ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺷﻬﺪﺍﯼ ﻫﺴﺘﻪﺍﯼ ! ﺍﯾﻦ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ....
