گمنامی راز عجیبی است ...
گمنامی یعنی مثل حاج احمد متوسلیان بیست سال نا معلوم باشی...
گمنامی یعنی مثل باکری جنازه ات بر نگردد...
گمنامی یعنی روزنامه نویسی به شهدای مظلوم ما بگوید :«یاران دیکتاتور!!!»
گمنامی یعنی بدن نیمه جان بچه های هویزه که زیر شن تانکها له شوند و آخشان هم ضبط نشود ...
گمنامی یعنی بدن های نازنینی که درکوه های کردستان منجمد شدند ...
گمنامی یعنی شبانه به فقرا نان و خرما بدهی و نفرین و ناسزا تحویلت دهند ...
گمنامی یعنی اشک های ممتد امام در قبول قطع نامه و گریه های تلخ بچه ها در روز پذیرش آتش بس ...
و خلاصه گمنامی یعنی گمنامی...
دل نوشت:
تو هنوز با تمام نبودنت . . . تنها پناهگاه من،از این آدم هایی !
