برات کربلا

 

هیچ وقت از یادم نمیرود ...

برات کربلایم را میگویم امام رئوفم..

یا امام رئوف...

گاهی که با نیاز دلم ناز می کنی
داری مرا دقیق برانداز می کنی


یعنی نگاه می کنی اول کجایم و
بعداً مرا به سمت خود آغاز می کنی

دارم دوباره شاعرتان می شوم مرا
داری دوباره قافیه پرداز می کنی

تازه شدم شبیه پسر بچّه ای که تو
پیش ضریح می بریَش ناز می کنی

حس می کنم که وقت دعا لطف خویش را
از لابلای جمعیت ابراز می کنی

گاهی برای تو همه تن سوز می شوم
تو در عوض همیشه مرا ساز می کنی

از خوبی شماست که خوب کم مرا
تو در حساب خویش پس انداز می کنی

گاهی کنار پنجره ات بسته می شوم
گاهی میایی و گره را باز می کنی

بر پرده، زنده کردن شیرت عجیب نیست
هرشب مسیح معجزه! اعجاز می کنی

اینبار هم شبیه خودم نه شبیه تو
دل می دهم به پنجره های ضریح تو

آهو که نه کبوترتان نه که آدمیم
تا با توایم پس همه ی عمر با همیم

فرقی نمی کند که چه هستیم یا که ایم
ما هرچه هست شیعه گیت را مصممیم

گاهی برای منبرتان مثل دعبلیم
گاهی برای نخل ولای تو میثمیم

لرزان نمی شویم به بادی که می وزد
به ریشه های حبّ تو وصلیم ، محکمیم

حاتم کجا و سفره ی احسانتان کجا
ما جیره خوار سفره ی ارباب حاتمیم

ما زنده با توایم و دم از تو گرفته ایم
پس ما برای کشته شدن هم مقدمیم

مدیون آن کسیم که ما را به تو سپرد
عمریست زیر سایه ی تو زیر پرچمیم

ما را زیاد و کم ننوشتند، واحدیم
گاهی اگر زیاد و زمانی اگر کمیم

کم گریه می کنیم و لیکن موثریم
یعنی شبیه بارش بارانِ نم نمیم

یابن الشّبیب خواندنمان را که دیده ای
دیدی که در عزای شهید محرمیم

این ویژ گی ّ روضه ی جد غریب توست
که ما هنوز با غم تو غرق ماتمیم

اینبار هم دلی که شکسته است را بخر

لطفی کن و دوباره مرا کربلا ببر


دلتنگی عجیبی در من غوغا می کند مولا میشود به پابوست آیم؟؟؟
دلخوش به همین یک سلام از دورهستم...
السلام علیک یا علی بن موسی الرضا یا غریب الغربا

...التماس دعا...

صلی الله علیک یا علی ابن موسی الرضا...

آقاجان دلم تنگه براعطرحرمت...

دلم تنگه برا خواندن اذن دخول از باب الجواد...

دلم تنگه برا نشستن روبروی پنجره فولادت....

دلم تنگه برای رواق هایت بیشتر برای دارالحجه...برای مسجد گوهرشادت...

آقاجان ممنونم که بازم ضامنم شدی بازم منا دعوت کردی...

ماکه جایی نداریم به جز حرم شما همه چیزمان شده آن ضریح زیبایتان...شده سقاخانه...

همیشه حسرت کبوترهای شمارا میخورم....

دلم تنگه کفشداری هایت شده...تنگه آن حوض های زیبا....

میخواهم هزارکیلومتر راه بیایم فقط به عشق شماآقاجان...بیام تا بلکه بعداز مدتها بتوانم هوایی تازه

استشمام کنم...دیگرخسته شدم ازاین هوای آلوده شهرمان...

خواهم آمد بانجوای یادشهدا وآقامحسن عزیزم...

چیزی دیگرنمانده تا خواندن اذن دخول....